اول صبح که از خواب برخاستم بوی تند و آزاردهنده ای فضای شهر را پر کرده بود!

   

 
همان روز برخود واجب دانستم که برای زیارت اهل قبور به خصوص مادر بزرگ مرحومه ام، به گورستانی واقع در چهارراه پایین بروم . زمستان بود و برف و باران. زمین گورستان آنچنان گلین و نا به سامان بود که توان اندیشه به درگذشتگان را از من سلب کرد! ناهماهنگی، بی نظمی و هجوم متکدیان، به من اجازه نداد تا آرامگاه بستگانم را بیابم! به ناچار فاتحه ای خواندم و بازگشتم.

دیگر روز به مرکز شهر رفتم. ترافیک بیداد می‌کرد! از میدان انقلاب به سمت خیابان سعدی جنوبی رفتم. شگفتا! چرا جمعیت برای سوار شدن به تاکسی تا وسط خیابان پیش روی کرده بودند!؟ حضور مسافرین حاضر در وسط خیابان ، ترافیک را دو چندان کرده بود. این رانندگان بودند که باید نگران و در فکر سلامت جانی گروه مسافرین ایستاده در وسط خیابان باشند. هرکس که گامی بلند بر می‌داشت و به مرکز خیابان نزدیک تر می‌شد، به همان اندازه هم در سوار شدن تاکسی موفق‌تر بود! برای سوار شدن به اتوبوس هم نه نظمی بود و نه صفی!

خیابان سعدی وسط، مملو از جمعیت جوان جویای کار بود! اما پلاکارد بزرگی توجهم را به خود جلب کرد، که جمله ی "" بازگشایی خیابان دلجویی، آرزوی دیرینه مردم زنجان" بروی آن نقش بسته بود. با شادی و شعف فراوان، وارد این خیابان شدم. پیاده رویی نداشت! به ناچار قدم های نسبتاً لرزانی را بر سنگلاخ حاشیه خیابان گذاشتم تا ببینم این چه خیابانی است که آرزوی دیرینهِ مردمان کهن من است.

خیابانی یافتم با یک پیچ تند! یا به عبارت ریاضی، به شکل زاویه قائم!

با خود گفتم: " آرزوی دیرینه همین است؟! آیا مردمان شهر من آرزویی به این کوچکی داشته اند؟!" سپس به خودم با عتاب فراوان پاسخ دادم که: نه، فکرغلط نباید کرد، آرزوهای مردم زنجان بسیار بزرگ است، آن کسی که طراحی این خیابان را بر عهده داشته است، مطالعات و طراحی و تحقیقاتش کوچک بوده و کج سلیقه!

خلاصه در این شهر ، بسیار دیدم و بسیار تأسف ها خوردم که بماند ...

شهر زنجان، در گذشته اگر از امکانات رفاهی، تفریحی، فرهنگی و ... بهره ای نبرده بود، اما حداقل هوای پاکی داشت و مردمی سالم. اکنون این شهر با استعداد، آن یک امتیاز را هم از دست داده است!

آرزو دارم که مسئولین شهر زنجان، با تلاش خود، به من مجالی بدهند که سفرنامه‌ی بعدی ام را بسیار متفاوت‌تر از سفرنامه فعلی‌ام بنویسم.